Εθνική Συσπείρωση (Γαλλία)
Εθνική Συσπείρωση Rassemblement National | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος | Τζόρνταν Μπαρντελα |
| Ιδρυτής | Ζαν-Μαρί Λε Πεν |
| Ίδρυση | 5 Οκτωβρίου 1972 |
| Έδρα | 76-78 rue des Suisses, 92000 Ναντέρ, Γαλλία |
| Ιδεολογία | Εθνικισμός[1] Προστατευτισμός[2] Συντηρητισμός[3] Αντιμετανάστευση[4] Αντιπαγκοσμιοποίηση[5] Κυριαρχισμός[6] Ευρωσκεπτικισμός[7] Προνοιακός σωβινισμός[8] Ριζοσπαστισμός[9] |
| Πολιτικό φάσμα | Πολυσυλλεκτισμός[10] Δεξιά[11] Ακροδεξιά[12][13] |
| Ευρωπαϊκή προσχώρηση | Κόμμα Ταυτότητας και Δημοκρατίας |
| Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου | Κοινοβουλευτική Ομάδα Ταυτότητας και Δημοκρατίας |
| Χρώματα | Μπλε Λευκό Κόκκινο |
| Εθνισυνέλευση | 89 / 577 |
| Γερουσία | 0 / 348 |
| Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο | 18 / 79 |
| Περιφερειακά συμβούλια | 358 / 1.758 |
| Ιστότοπος | |
| rassemblementnational.fr | |
| Πολιτικό σύστημα Γαλλίας Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Η Εθνική Συσπείρωση (γαλλ. Rassemblement national), προηγουμένως Εθνικό Μέτωπο (γαλλ. Front National) είναι εθνικιστικό και οικονομικά προστατευτικό κόμμα στην Γαλλία. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1972 έχοντας ως στόχο την ενοποίηση πολλών γαλλικών εθνικιστικών κινημάτων της εποχής. Το 1973, το κόμμα ίδρυσε ένα κίνημα νεολαίας, το Εθνικό Μέτωπο Νεολαίας (γαλλ. Front national de la jeunesse).
Ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν ήταν ηγέτης του κόμματος από την ίδρυσή του και το αναμφισβήτητο κέντρο του κόμματος μέχρι την παραίτησή του το 2011. Παρόλο που το κόμμα ήταν περιθωριοποιημένο για τα πρώτα δέκα χρόνια της ύπαρξής του, από το 1984 έχει χαρακτηριστεί ως ο κύριος εκπρόσωπος του δεξιού εθνικισμού της Γαλλίας.[14]Τον Μάρτιο του 2018, μετονομάστηκε από "Εθνικό Μέτωπο" σε "Εθνική Συσπείρωση".[15]
Το κόμμα θεωρείται ως η σημερινή μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Γαλλίας προσπερνώντας τους Ρεπουμπλικανούς και το Σοσιαλιστικό Κόμμα .[16][17] Οι προεδρικές εκλογές του 2002 ήταν οι πρώτες στις οποίες συμμετείχε ακροδεξιός υποψήφιος στον δεύτερο γύρο, αφού ο Λε Πεν ξεπέρασε τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λιονέλ Ζοσπέν στον πρώτο γύρο, ωστόσο ηττήθηκε με πολύ μεγάλη διαφορά από τον Ζακ Σιράκ, υποψήφιο του Συναγερμού για τη Δημοκρατία. Εξαιτίας του γαλλικού εκλογικού συστήματος, η εκπροσώπηση του κόμματος είναι περιορισμένη παρά τα ποσοστά που κερδίζει στις εκλογές.[18] Σημερινή ηγέτιδα του κόμματος είναι η Μαρίν Λε Πεν, η οποία διαδέχτηκε τον πατέρα της το 2011.
Ανάμεσα στις κύριες πολιτικές του κόμματος συμπεριλαμβάνονται ο οικονομικός προστατευτισμός, η προσέγγιση μηδενικής ανοχής σε ζητήματα νόμου και τάξης, και η αντίθεση στη μετανάστευση. Επιπλέον, το κόμμα προωθεί τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Από τη δεκαετία του 1990, το κόμμα έχει γίνει ολοένα και πιο ευρωσκεπτικιστικό. Η αντίθεση στη μετανάστευση του κόμματος έχει εκφραστεί για μη Ευρωπαίους μετανάστες, ενώ υποστηρίζει και την απέλαση παρανόμων, εγκληματιών και άνεργων μεταναστών. Η πολιτική αυτή του κόμματος έχει μετριαστεί σε σχέση με εκείνη της δεκαετίας του 1990.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Nordsieck, Wolfram. «France». parties-and-elections.eu. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2015.
- ↑ * «Macron-Le Pen face-off: EU supporter vs. economic nationalist». CNN. 22 Απριλίου 2017.
- «Depuis 2011, le FN est devenu «protectionniste au sens large»». Libération.fr. 21 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ * «Seeking New Heights in France, National Front Party Thinks Locally». The New York Times. 2014-09-30. https://www.nytimes.com/2014/10/01/world/seeking-new-heights-in-france-national-front-thinks-locally.html?_r=0. Ανακτήθηκε στις 2014-11-08.
- «Depuis 2011, le FN est devenu «protectionniste au sens large»». Libération.fr. 21 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2015.
- «Que va devenir le Front national?». Slate.fr. 10 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2018.
- ↑ * «Immigration | Stopper l'immigration, renforcer l'identité française | Front National». Frontnational.fr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ * Zaslove, Andrej (2008-07-01). «Exclusion, Community, and a Populist Political Economy: The Radical Right as an Anti-Globalization Movement». Comparative European Politics 6: 169-189. doi:. ISSN 1472-4790. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-12-03. http://archive.wikiwix.com/cache/20151203155403/http://www.palgrave-journals.com/cep/journal/v6/n2/full/6110126a.html. Ανακτήθηκε στις 2015-12-01.
- Lichfield, John (2014-05-26). «European elections 2014: Marine Le Pen's Front National victory in France is based on anguish, rage and denial». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-25. https://web.archive.org/web/20150925190202/http://www.independent.co.uk/news/world/europe/european-elections-2014-marine-le-pens-national-front-victoryin-france-is-based-onanguish-rage-and-denial-9436394.html. Ανακτήθηκε στις 2014-08-25.
- ↑ * Mareš, Miroslav (2006). «Transnational Networks of Extreme Right Parties in East Central Europe: Stimuli and Limits of Cross-Border Cooperation». 20th IPSA World Congress Fukuoka 9: 13. http://www.politics.as.nyu.edu/docs/IO/5628/Aldrich_2013.pdf. Ανακτήθηκε στις 2015-12-07.
- ↑ * «Qu'est-ce qui fait échouer le Front de gauche ?». Marianne.net. 17 Ιανουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2020.
- ↑ * Shields, James (2007). The extreme right in France : from Pétain to Le Pen. London: Routledge. ISBN 978-0-415-09755-0. 63703942.
- «Populism in Europe: Friedrich-Ebert-Stiftung Griechenland». athens.fes.de. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2023.
- ↑ * Ivaldi, Gilles (2016-04-18). «Le Front national français dans l’espace des droites radicales européennes». Pouvoirs (157): σελ. 115-126. doi:. ISSN 0152-0768. https://www.cairn.info/revue-pouvoirs-2016-2-p-115.htm. Ανακτήθηκε στις 2018-04-30.
- ↑ * «Départementales : le FN en tête des intentions de vote». Europe 1. 15 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- Tabard, Guillaume (13 Μαρτίου 2015). «FN : l'évolution sociologique d'un parti « attrape-tout »». Le Figaro. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- Ivaldi, Gilles (16 Φεβρουαρίου 2017). «L'économie populiste "attrape-tout" de Marine Le Pen». Le Monde. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- Fourquet, Jérôme (28 Μαρτίου 2011). «Jérôme Fourquet : « Le FN est un parti attrape-tout »». Le JDD. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- «Le FN : le parti « attrape-tout »». Le Point. 21 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- ↑ * «Victory for France's conservatives in local elections». AP, AFP, Reuters. Deutsche Welle. 30 March 2015. http://www.dw.com/en/victory-for-frances-conservatives-in-local-elections/a-18348677. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017.
- Erlanger, Steven; de Freytas-Tamura, Kimiko (17 December 2016). «E.U. Faces Its Next Big Test as France's Election Looms». New York Times. https://www.nytimes.com/2016/12/17/world/europe/european-union-france-frexit-marine-le-pen.html. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017.
- Meichtry, Stacy; Bisserbe, Noemie (19 August 2015). «Le Pen Family Drama Splits France's Far Right National Front Party». Wall Street Journal. https://www.wsj.com/articles/a-family-drama-splits-far-right-in-france-1440029252. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017.
- Taylor, Kyle (24 Ιανουαρίου 2017). «Europeans favoring right-wing populist parties are more positive on Putin». Pew Research Center. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ * Mondon, Aurelien (2015). «The French secular hypocrisy: the extreme right, the Republic and the battle for hegemony». Patterns of Prejudice (49 (4)): 392–413.
- ↑ (Αγγλικά) Messina, Anthony M. (2015). «The political and policy impacts of extreme right parties in time and context». Ethnic and Racial Studies (38): 1355.
- Van, Sonia (2011-07-29). «France – A Guide to Europe's Right-Wing Parties and Extremist Groups». Time. http://content.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2085728_2085727_2085707,00.html. Ανακτήθηκε στις 2016-02-23.
- ↑ Shields, 2007, p. 229.
- ↑ IEFIMERIDA.GR, NEWSROOM (26 Μαΐου 2019). «Ευρωεκλογές 2019: Πρώτη η Λεπέν στη Γαλλία σύμφωνα με το Exit Poll». iefimerida.gr.
- ↑ Shields, 2007, pp. 247, 264, 297 and 301.
- ↑ DeClair, 1999, pp. 6 and 104.
- ↑ DeClair, 1999, pp. 46, 56 and 71.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- DeClair, Edward G. (1999). Politics on the fringe: the people, policies, and organization of the French National Front. Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ντιουκ. ISBN 978-0-8223-2139-2.
- Shields, James (2007). The extreme right in France: from Pétain to Le Pen. Εκδόσεις Ράουτλετζ. ISBN 978-0-415-37200-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rassemblement National στο Wikimedia Commons
|
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με την Πολιτική επιστήμη ή την Πολιτική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |